Ήταν ένας άνθρωπος που έδωσε όλη του τη ζωή για τους άλλους. Λογιστής στο επάγγελμα, αλλά στην καρδιά του πάντα άνθρωπος της προσφοράς. Με χρόνια στην αυτοδιοίκηση, πίσω από τον πάγκο της οικογενειακής επιχείρησης ή στο καφενείο της πλατείας, ήταν παρών σε όλα — και για όλους.
Τον κυνήγησαν αυτοί που δεν μπορούσαν να τον φτάσουν. Τον κατηγόρησαν άδικα τα γνωστά λαμόγια, αυτοί που βλέπουν την προσφορά σαν απειλή και το κοινό καλό σαν εμπόδιο στα συμφέροντά τους. Εκείνος, όμως, δεν σταμάτησε ποτέ. Δεν λύγισε. Συνέχισε να δίνει, να παλεύει, να αγαπά.
Πέθανε στα 61. Νωρίς για τους πολλούς, αλλά γεμάτος για εκείνον που έζησε κάθε μέρα με ευθύνη και ψυχή. Πολλοί —και κυρίως οι απλοί άνθρωποι— αναγνώρισαν το έργο του. Το είδαν, το έζησαν, το ευγνωμονήθηκαν. Στις Κροκεές, δεν θα υπάρξει άλλος τόσο δοτικός.
Αυτό που υπήρξε, δεν θα φθαρεί. Θα μείνει, όπως μένουν οι άνθρωποι που τίμησαν τον τόπο τους: μια ανεξίτηλη υπενθύμιση μιας απλής, αλλά βαθιάς αλήθειας — πως τελικά, δεν είμαστε παρά μια ασπρόμαυρη, ελαφρώς καλλιτεχνική φωτογραφία της καλύτερης εκδοχής μας.
Κι εκείνος, ήταν η καλύτερή του. Και μας την άφησε για πάντα.
