Του Ανδρέα Χριστόπουλου.
Οι αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν την σταθερή θέση μου: Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην υπογραφεί συμφωνία, ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξε η ελάχιστη έστω πιθανότητα ρήξης Ελλάδας – δανειστών. Μάλιστα, την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές η συμφωνία των σκληρών υφεσιακών μέτρων έχει ολοκληρωθεί.
Τι απομένει ως εκκρεμότητα; Ο κ. Τσίπρας ζητά εναγωνίως μια “γενναία δήλωση” της ΕΕ για ελάφρυνση του χρέους, ώστε να μπορέσει να ισχυριστεί προς τον ελληνικό λαό και το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ότι τα μέτρα που αναγκάστηκε να υπογράψει έχουν ένα πολύ μικρό τίμημα σε σχέση με τα δεκάδες δισ. ευρώ που θα γλυτώσει η Ελλάδα από την “.ελάφρυνση”.
Όπως επίσης έχω εξηγήσει, οι δανειστές γνωρίζουν ότι το ελληνικό χρέος είναι μη εξυπηρετήσιμο και φυσικά έχουν σκοπό να το “κουρέψουν” ακόμα και ως 50%. Δεν μπορούν να το κάνουν όμως τώρα, γιατί θα έχουν αντιδράσεις στα κοινοβούλια των χωρών τους.
Τι θέλουν λοιπόν; Να υπάρξει τρίτο μνημόνιο με 50 δισ. ευρώ χρηματοδότηση, να τελείωσει οριστικά αυτή η εκκρεμότητα που λέγεται Ελλάδα για την ΕΕ και αμέσως μετά, ως επιστέγασμα της σωστής διαχείρισης που έκαναν, να “κουρέψουν” και το χρέος. Τότε δεν θα υπάρξουν καθόλου αντιδράσεις.
Όμως υπάρχουν δυο καταστροφικά προβλήματα: χάνεται πολύτιμος χρόνος ενώ καμία από τις δυο πλευρές δεν ενδιαφέρεται να καταργήσει το πελατειακό κράτος που ευθύνεται για τη διαχρονική καταστροφή της χώρας.
Η απώλεια χρόνου έχει φέρει στάση πληρωμών των ιδιωτών (πάνω από 5 δισ. ευρώ φόροι δεν καταβλήθηκαν το πρώτο 5μηνο του 2105), δραματική αποτυχία της ρύθμισης των 100 δόσεων, εξωφρενική αύξηση των οφειλετών προς το Δημόσιο, άδεια κρατικά ταμεία.
Η σκληρή συμφωνία που θα υπογραφεί δεν θα αποτρέψει τον ολισθηρό κατήφορο που έχει πάρει η οικονομία της χώρας και για την οποία ευθύνεται το σύνολο των κομμάτων χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση.
Γιατί κανένα από τα κόμματα αυτά δεν μιλά για τις εκ θεμελίων μεταβολές που χρειάζεται η Ελλάδα για να καταργηθεί το πελατειακό κράτος.
